Fil. 2, 9-11.
I dette avsnittet fylgjer me Jesus på ein ny veg. Nå er han ikkje lenger slave eller i ein nedra skapnad. Nå ser me han i ein ny guddomeleg glans. Me møter fleire sider ved Jesus i herlegdomen her.
I ein opphøgd skapnad.
Etter den djupe fornedringa møter me Jesus her i ein ny skapnad. Han kjem mot oss i ein opphøgd “skikkelse” eller stilling. Her går han fleire trinn oppover, slik han gjorde nedover. Gud opphøya han, høgt over alle andre. Han fekk eit namn over alle andre. Denne opphøyinga var eigentleg berre ein konsekvens av fornedringa, ei naturleg fylgje av at gjeringen var gjort. Han trong ikkje lenger vera fornedra, han kunne innta sin gamle stilling i himmelriket.
Kva er desse trinna oppover? Me vil fylgja han steg for steg.
1. Oppstoda påskemorgon.
Denne dagen syng me frimodig og med rette: Påskemorgen slukker sorgen - til evig tid. Denne dagen er viktig for oss, oppstoda er Guds kvittering for frelsa. Alt var godkjent av Gud, og Han kunngjorde det for alle ved å reisa Jesus opp or grava.
Paulus skriv til korintarane at oppstoda var etter skriftene. 1.Kor. 15,4. Det kom altså ikkje uventa på jødane om dei hadde lese Skriftene og sett at Jesus frå Nasaret var Messias. Men diverre var det mange som ikkje skjøna profetane både då og nå.
Så viktig var det, skriv han i v. 14, at trua vår var tom og ingen ting dersom Jesus hadde vore i grava. Ja, den var gagnlaus og me var alle fortapt.
I v. 20 er det om han jublar og seier: Men nå er Kristus oppstaden! Og Hebr. 1,4 viser oss at Jesus har vorte så mykje større enn englane.
2. Himmelfarten
Dette er dagen då Jesus reiste heim att, og tok over sin rette plass i himmelriket. Hebr. 2,9 seier at han er krona med herlegdom og ære. For då fekk han alt attende og gjer nå bruk av si makt og kan vise sin herlegdom fullt og heilt.
Kva tyder så denne dagen for oss? Me veit at jul tyder Jesu kome som menneske, påske er tida då han leid og døydde for oss. Pinse tyder at Anden kom til jord som vår talsmann då Jesus forlet jorda.
Men Kristi himmelfartsdag? Kva er det?
Det var dagen då han overlet ansvaret og tenesta på jord til sine vener. Då gav han misjonsbodet. I den fasen i livet sitt viser han at nå må dei ta over. Hans tid er slutt. De skal vera mine vitne, sa han. Apg. 1,8.
3. Noko meir i himlen
Jesus fekk noko meir då han kom til himlen enn han hadde hatt før. Det kan synast underleg, men er likevel slik. Nokre bibelord syner det.
I Joh. 17,6 seier Jesus i bøna si: Eg har openberra namnet ditt for dei menneska du gav meg av verda. Dei frelste er altså ei gåve til Jesus. I Joh. 6,37 finn me det same: Alle dei som Faderen gjev meg, kjem til meg. Det er stort å sjå kor verdfulle menneska er for Gud. Kor stor pris Jesus set på oss i himmelen, ser me også i eit anna bibelvers.
I Hebr. 12,2 kan me lesa: "For å oppnå den gleda som venta han, leid han krossen med tolmod, utan å akta vanæra." Og kva slags glede var det? Han kjende himmelriket sin herlegdom, han visste om engleskarane. Men noko er nytt etter Langfredag og oppstoda: frelste menneske av alle folkeslag. Dei gledde han seg til å møta og vera saman med i all æve.
I Jes. 53,12 står det også noko me trur gjeld dette: Difor vil eg gje han dei mange til del og sterke skal han få… Gud sjølv seier dette om Son sin. Han skal få dei mange - og nokre sterke. Profeten såg altså at mange skulle bli frelst, til og med nokre stormenn.
Og NT er klår her som elles: Johannes såg ein så stor skare av frelste at dei ikkje kunne teljast. Åp. 7,9. "Som tusen bjerge full av sne." Kvar kristen skal vera med der - og gleda Frelsaren.
Prøv å sjå litt inn i dette: Du er til glede for Jesus. Han elskar deg så høgt at han døydde for deg, han kalla deg til seg og frelste trass i alle synder du hadde gjort. Ogf så ser han fram til å sjå deg att i himlen. Det er litt av opphøyinga hans.
4. Jesu atterkome og domen
Heile Bibelen lærer om Jesu atterkome og dom. Ei side ved det er at Jesus då vart opphøgd endå meir. Då skal han få ære på ein annan måte enn i himlen. Gud har då "storleg opphøgt han", v. 9. Han får eit namn over alle andre: Frelsarnamnet og Herre-namnet. Han er ikkje lenger barnet, men kongen. Her er nemnt to ting som skal skje då.
a) Alle kne skal bøya seg i Jesu namn og visa han ære. Her gjeld det ikkje (berre) dei frelste. Heile himmelhæren skal åæra Jesus, dei døde saman med dei levande. Dei som trudde og dei som forakte han. Alle er med. Det blir eit universelt bønnemøte der alle til slutt må sjå og erkjenna: Jesus er Gud.
b) Dinest skal alle bekjenna at Jesus er den han sa han var. Det er sant det han sa og gjorde. Mange vil oppleva at det då er for seint. Dei skal ikkje berre sjå og erkjenna det. Dei må seia det, vedgå det for seg sjølv og for andre og ikkje minst for Gud. Kvar tunge skal sanna at Jesus var Gud og æra han. Det blir noko til vitnemøte.
Kva tid det blir og kva rekkefølge alt skal skje i, veit me lite om. Ikkje alle ser det likt her. Men at det skjer er sant. Men det tyder ikkje at alle blir frelste til slutt. Det blir tvert ein stor skillsmisse her. Då blir det klårt for alle kven som trudde og kven som ikkje ville. Truleg blir mange overraska då. Også dei fortapte må erkjenna: det var sant. Jesus er den einaste frelsar.
Misjonær P. A. Bredvei skreiv ei bok med tittelen: Smerten i Jesu gjenkomst, i 1954. Og smerten var: Mange millionar har ikkje høyrt. Kva gjer me med det? Kan eg vera med å visa ei sjel til Jesus før dette bønnemøte då alt er forsient? Og mest av alt: Er eg rede nå, i dag?
Vi må ferdige stå, brudedrakten ha på,
og med olje i lampe og kar.
Snart så lyder det bud: du skal møte din Gud.
Du skal se ham som sonoffer var!
¤¤¤¤¤
