65)
41. Mark. 10, 28-31.
23. s. Treenighet.
Peter er ordførar som ofte elles. Han
fører ordet og seier gjerne det dei andre tenkjer. Jesus har tala med og om den
rike, unge mannen og åtvara sine mot rikdomen. Den kan forføra oss bort frå
Gud. Det er vanskeleg for ein rik å bli frelst, seier han rett ut. For rikdom
har ein eigen evne til å binda sjela og tanken til seg. Då misser alt anna
verdi.
Difor er kjærleik til pengar så farleg.
Farisearane var pengekjære, Luk. 16, 14. Og ein arbeidar i Guds rike må ikkje vera
det, skriv Paulus. 1. Tim. 3, 3. For pengekjærleiken er ei rot til alt vondt,
1. Tim. 6, 10. Bibelen tek det altså på alvor og åtvarar oss på det sterkaste. Det
er fleire røter til det vonde for oss. Men pengar er ei kraftig rot som har ført
mange i avgrunnen.
Då teke Peter ordet:
1. Eit offer.
Me har forlate alt, kva skal me få? Det
var Peter sine tankar då. Dei hadde ikkje meir enn dei trong frå dag til dag.
Slik var dei fattige folk etter vår standard. Men det var eit offer å fylgja
Jesus på fleire måtar. Dei var stadig på reis gjennom heile landet fleire
gonger. Dei fekk truleg pengar og mat hjå folk dei møtte. Men ikkje noko var
fast inntekt, og dei visste ikkje kva neste dag ville føra med seg.
Framleis er det slik sjølv om det vert
på andre måtar. Men kallet frå Gud inneber alltid ei forsaking. Jesus tala om
at dei truande ville møta motgang, til og med frå sine eigne. Mange kristne har
møtt direkte forfylging for si tru. Andre veret håna og mobba meir i det
skjulte. Det er ein pris me må betala om me skal fylgja Jesus.
2. Kompensasjon.
Jesus er raus. Han gir store lovnader
til dei som går ærend for han av hjarta. Og det strekar han under med uttrykket:
Sanneleg seier eg dykk, v. 29. Han vil visa at det verkeleg skal gå dei godt – nokre
gonger gjeld også her i livet, men alltid i æva. Dei truande skal få noko att
for det dei gjer for han.
Dei som har forlate slekt og eigedom
dei hadde i arv på grunn av evangeliet, skal få kompensasjon. Det kan vera
misjonæren som dreg til andre land. Før i tida visste dei ikkje om dei kom heim
att nokon gong. Alt var så usikkert. Til ein viss grad gjeldet framleis. Eller
det kunne vera ein predikant eller pastor som sa frå seg arveretten til gard og
grunn for å tena Gud andre stader i landet. Eller ei kvinne som sa nei til
ekteskap og born og familie for å gi tida og livet sitt i teneste for Gud som
sjukepleiar eller anna.
Dei skal få noko att. Ja, dei skal få
meir att enn dei gav avkall på. Hundrefald, seier han. Det er mykje. Og dei
skal få noko av det her i livet. Dei skal ikkje mangla vener eller arbeid eller
innkome.
Eg hugsar ei kvinne som hadde vore
skodespelar tala i kyrkja heime då eg var barn. Ho sa: Då eg fortalder at eg
måtte forlata teateret og alle venene der av di eg var ein kristen, lo dei og
sa: Du vil ikkje finna ein einaste ven i heile landet når det skjer. Men, sa
ho: Eg har aldri hatt så mange vener som må. Eg møter dei alle stader kring i
landet der eg møter Guds folk. Dei er mitt folk nå, sa ho.
Slik kan mange seia. Me fann nye vener
hjå alt Guds folk kor dei så bur. For me er alle eitt i Kristus og høyrer han
til.
Og i den komande verda, seier Jesus,
skal alle me truande få evig liv. Og det er meir enn alt her i verda. Me
fortener ingen ting. Han seier ikkje det. Men han gir alt me treng som gåve. Me
skal få det, seier. Det er nåde. Det evige livet er også nåde for oss alle menneske.
Men då hender noko overraskande for somme.
3. Eit uventa skilje.
Jesus seier til
slutt: Men mange som er dei fyrste, skal verta dei siste, og dei siste dei
fyrste. Det hadde ikkje alle rekna med.
Puritanaren
Matthew Henry tolkar dette om dei tolv læresveinane. Det var dei fyrste som
fylgde Jesus, men det skulle koma andre etter dei som kanskje skulle gjera
større gjerningar. Slik kom Paulus etter dei, men han fekk gjera mykje for sin
Herre. Og slik kan det vera til alle tider i kyrkjesoga. Me har sett og høyrt
om mange som har gjort store ting for Gud, men kanskje det ennå vil koma nye og
«større» vitne etter vår tid.
Somme har
kanskje venta at dei skulle få ein ekstra plass i Guds himmel av di dei var
viktige i si tid. Me veit at nokre læresveinar bad om det. Men Jesus avviser
alt slikt. Det er Gud åleine som styrer. Me skal gleda oss over å få vera Guds
barn her i tida og seinare i æva.
